Otobüste bütün yol birlikte gittiğimiz kızla aynı yurtta çıkmamızdan tut, yanıma rus teyze oturduğunda "oh konuşmaz" diye sevinip yolun sonunda kadının rusyadaki oğlunun vesikalık resmini göstermesine kadar varan değişik yol anılarım var benim. Daha sadece 1 yılda olanlar bunlar, ki çoğunda manitayla yolculuk yaptığımızdan çok bi insanlarla etkileşimde bulunamadım, bir de bulunsam neler çıkıcak daha.
Bu arada evde olup hasta olmak çok kötü bişi lan. Otobüs anılarına başka yazılarda dönerim ama, şu anda evlilik programı izliyorum ve neskafeden o kadar uzağım ki anlatamam. Neye yakınım biliyo musun okur, isal olunca yenilen türk kahvesi ve limona. Evet, kafeine yakınlığım bu kadar benim. Ama mutluyum, insanın evi gibisi yok lan. Kıçımdan su çıkartsam bile, evimde olmaya değer. Canım memleketim benim, yerim seni. Canım annem seni de yerim lan. Ohhhh tatili de yerim ben.
Darısı başına okur.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder